…………………………………………………
- Teşekkür ederim. Ancak neden iki tane? 
- Biri senin diğeri o yanında oturduğun kadın için. Bu gün işi çok zor olacak. 
- Onu tanıyor musunuz? 
- Kazada ölen delikanlının annesi olduğunu biliyorum. Benimle hiç konuşmadı. Konuşmak da istemiyor. Açıkçası başlangıçta tedirgin olsam da bir kötülük yapacak olsaydı yapardı diye düşünüp sesimi çıkarmıyorum. Onu teselli etmek istesem de elimden bir şey gelmiyor. 
- Kaza mı dediniz? Kaza filan değildi. Onu biz, hepimiz öldürdük. Hem sesinizi çıkarsanız ne olacak? O annenin canını daha fazla yakamaz, üzemezsiniz. Oğlu öldüğü gün o da biraz öldü. O artık bir zombi, yaşayan bir ölü. Bilir misiniz? Zombiler uzaktan canlı görünseler de yaşadıklarının farkında bile değillerdir. 
- İnanın yaşananlardan ben de çok üzgünüm böyle olmasını istemezdim.
Gözleri dolmuş ve öfkelenmişti. Sözlerimi bitirmemi beklemeden ve şemsiyeleri almadan bir hışım çıktı gitti. 
Ertesi gün yağmur yine yağıyordu. Kadın her zamanki saatte yine gelip taburesine oturdu. Elime tabure ve iki şemsiye alıp yanına gidip oturdum. Şemsiyelerin birini ayakucuna bıraktım. Diğerini de kendim için açtım. Yağmur şiddetlense de alıp kullanmadı. Bir süre öylece yanında sessizce durdum. O ise kulaklığını takıp gözlerini ayırmadan o menfur olayın yaşandığı yere ve bakkal dükkânına bakıyor, benimle ilgilenmiyordu. Müşteriler gelince onu orada bırakıp bakkala döndüm. Yağmur şiddetini arttırınca müşteriler ayrılmayıp beklemeyi seçince çıkıp tekrar yanına gidemedim. 
Öğleden sonra genç kızın kadının yanına ilişip bıraktığım şemsiyeyi açtığını, birlikte kullandıklarını gördüm. Kadın onca ıslanmaya rağmen o donuk bakışlarını hiç değiştirmeden her zamanki gibi oturmayı sürdürüyordu. Akşama doğru kızın koluna girip ağır adımlarla uzaklaştılar. 
Günler böyle geçerken genç kızın bakkala uğramasını fırsat bilip "ben de bir babayım. O çocuk benim de rüyalarıma giriyor. Kabul edilmeyeceğini bilsem bile elini öpüp af dilemek istiyorum. Lütfen onunla görüşmeme yardımcı olun" dedim. Cevap vermeden çıkıp gitti. 
Günler geçiyor kadının her gün ayin yapar gibi gelip öylece oturuşu hiç değişmiyordu. 
Sonbahar ilerleyip havalar soğuyunca bir kez daha şansımı denemek istedim ve sıcak iki bardak çay alıp yanına gittim. Bardağı uzatınca bu kez geri çevirmedi. Kafasını önüne eğmesini fırsat bilip "sizin kadar olmasa da o günden beri ben de acı çekiyor, kendime kızıp duruyorum. Oğlunuzu tanımak isterdim. Bir şeyleri değiştiremem ama gün gelir beni affedersiniz diye umut ediyorum. Bana oğlunuzu anlatabilir misiniz?" dedim. 
Yine cevap vermedi. 
Sonraki günlerde de sıcak bir içecek alıp hep yanına gitmeye çalıştım. Konuşmadan yanına oturup hayatımın çoğunu geçirdiğim o dükkâna ve gelen geçene baktım. 
Oradan bakılınca yaşadığım hayatın önemsiz ve hatta anlamsız göründüğünü düşündüm. Her gün kendimi o bakkal dükkânına bağlı sadık ve evcil bir köpek gibi hissediyordum. Sanki ben dükkânın değil, dükkân benim sahibimdi. Konuşmasak da onun yanına oturup ona eşlik etmeyi sürdürdüm. O ise ısrarla konuşmuyor, kulaklığını takıp öylece oturuyordu. 

Bir gün öğlen saati olmasına karşın kadın gelmedi. Gün ilerledi ama yine yoktu. Alışkanlık icabı taburemi her zamanki yere koyup oturmuş bakkal dükkânını izleme ayinini tek başıma sürdürüyordum. 
Akşama doğru genç kızın kolunda ağır adımlarla yanıma geldiler. Beni orada öylece oturmuş halde görünce şaşırmışlardı. 
Kadın sessizce yanıma gelip oturdu. Cebinden çıkardığı taşınabilir müzik aletine taktığı kulaklığın birini bana uzattı. Diğerini de kendi kulağına takıp düğmesine bastı. Gitar eşliğinde söylenen amatörce kayıt edilmiş "bir daha darılmayalım" diye tekrar eden dokunaklı bir aşk şarkısı çalıyordu. Bildiğim bir şarkı değildi. Genç kız yanımıza oturmuş sessizce ağlıyordu. Genç kızın omzuna dokunup "O mu söylüyor?" Diye sordum. Bu kez kendini tutamayıp hıçkırarak ağlamaya başladı. Kayıt bitiyor ve aynı şarkı yeniden başlıyordu. 
Bir süre sakinleşmesini bekledim. Anne ise her zamanki donuk haliyle bizimle ilgilenmeden dükkâna bakınıyordu. Neden sonra genç kız anlatmaya başladı; 
- Lisede sınıf arkadaşıydık. Birbirimizi sevmiştik. İkimizin de ilk aşkıydı. Duygularımızın gerçek ve temiz olduğundan emindik. Kısa süren anlamsız bir dargınlığı sonlandırmak ve kendini affettirebilmek için bu şarkıyı benim için bestelemiş. Ailelerimiz varlıklı değildi. Öğrenci harçlığı ile çay içip sohbet edecek kadar bile paramız olmadığı için parklarda vakit geçirirdik. O gitar çalar, sesim yettiğince eşlik ederdim. Umutlarımız vardı, geleceğe dair konuşurduk. Olayın yaşandığı günden bir gün önce af dilemek istediğini söyleyip buluşmak istemişti. Nedense nazlanıp ertesi güne bırakmıştım. O gece annesi gitarıyla fazla vakit geçirip üniversite sınavına yeterince hazırlanmadığı için söylenince atışmışlar. Ertesi gün annesinin gitarını sakladığını, buluşmaya gitarıyla gelemeyeceğini görünce besteyi yaparken kaydettiği kaseti ve babasının hediye ettiği walkmanı alıp evden çıkmış. Bestesini canlı okuyamayacağını anlayınca kaset kaydını dinletme derdine düşmüş. Walkman için pil gerektiğini ve cebinde de para olmadığını fark edince bakkaldan pil çalmak zorunda kalmış. Gerisini biliyorsunuz. O günden beri yitirdiğimiz yerde, ana kız burada oturup o gün dinleyemediğimiz şarkıyı dinliyoruz. 
Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. 18 yaşın heyecanıyla sevgilisi için yazdığı şarkıyı dinletebilmek uğruna, beceriksizce çalmaya çalıştığı birkaç pil yüzünden koca bir hayat yok olmuştu. 
Hikâyeyi merak etmiştiniz, savcı bey! 
İnandırıcı olup olmadığını bilemem. Ancak o günden beri dükkânımdan kim ne çalmaya çalışırsa çalışsın görmezden gelir, hiç sesimi çıkarmam. İhtiyacı olmasa almaz diye düşünürüm. O nedenle güvenlik kamerası taktırmadım. 
Yasa değişip devlet zoruyla taktırılan kameraları da aynı nedenle hiç çalıştırmadım. Bir avukat müşterime sormuştum. Söylediğine göre kanunda çalışır durumda güvenlik kamerası bulunması gerektiği yazıyormuş. Kameraların bakımlarını yaptırıp çalışır durumda olmalarına dikkat ediyorum. Çalışır görünse de düğmesine basan olmayınca kayıt yapmıyor. Yani kameralarım da o anne gibi biraz zombi... 
O aradığınız teröriste birkaç sigara sattım diye hapse atacaksanız hiç durmayın. O gün delikanlı ile birlikte annesi ve sevgilisi gibi ben de biraz öldüm. Hapisliği o uğursuz gün için kesilmiş cezaya sayarım. Başka söyleyeceğim yoktur, savcı bey" 
Savcılık ifademi imzalarken sekreterin gözlerinin yaşarmış olduğunu fark ettim. Savcı ise uzun süre düşündükten sonra polis memurunu çağırıp dışarıda beklememi kararını bildireceğini söyledi. 
Az sonra pek de alışılmadık bir durum oldu. Odaya çağrılıp savcılık kararının yüzüme okunmasını beklerken elinde kâğıt ile savcı bey kapıda belirdi. 
Polis memuruna kelepçeyi çözebileceğini, soruşturmanın sona erdiğini ve mahkemeye gerek kalmadığını, şüphelinin serbest bırakıldığını bildirdi. Karşılaştığımız ilk andan itibaren göz teması kurmayan savcı kelepçeler çözülürken yanıma yaklaştı ve ilk kez gözümün içine bakıp "Yanlış anlamayın. Sekreterim ısrarla sormamı istedi. O anneye, kıza ve o şarkıya ne oldu? Şimdi neredeler?" diye sordu. Kâğıdı elinden alıp ayağa kalktım. Sekreter hanım da kapıya çıkmış bizi izliyordu. Elimdeki kâğıdı gösterip "Savcılık sorgusu bittiğine göre bu soruya cevap vermem gerekmiyor. Ancak merak ediyorsanız adresim burada yazılı. Gelir kendi gözlerinizle görürsünüz. Hatta zamanınız olursa delikanlıdan kalan o şarkıyı bile dinleyebilirsiniz." dedim. Koridorun ucuna geldiğimde ikisine de el sallayıp "Bekliyorum savcı bey. Bir gören olur diye korkmayın. Ne de olsa kameralar çalışmıyor." Diye seslendim. 
Not: Sözü edilen şarkıya; 
http://www.harftamircisi.com/wp-content/uploads/2018/06/bir-daha-darilmayalim.m4a linkinden ulaşabilirsiniz. 
(Söz: Şenay Yoldaş, Beste: Oğuzhan Yoldaş, Seslendiren: Ali Murat KAR SON