Denizli’de yaşayan emekli Ali Özdemir, Soma maden faciasıyla ilgili yazdığı şiirle yaşanan acıları anlattı. 
Manisa’nın Soma ilçesinde yaşanan maden faciasının ardından tüm Türkiye yasa boğulurken, Denizli’de 61 yaşındaki Ali Özdemir, yaşanan acıyı şiirle anlattı. Hayata dair birçok şiiri bulunan Ali Özdemir, 9 kıtalık şiirini yaşananları gördükten sonra kaleme aldığını belirterek, "Haberleri izledikçe, yaşananları gördükçe çok kötü oldum. Bunun ardından da bu dizeler geldi zaten. Yaşanan acıları şiirimde anlatmaya çalıştım. İnşallah bundan sonra böyle bir şey olmaz. Bu şiirimi onları yad etmek için yazdım" dedi. Ali Özdemir’in şiiri şu şekilde: 

"Bir maden ki kapkara kömür ve kürek, 
Ne değeri bilinmez ne büyük emek, 
Gerekir mi bir avuca bir can vermek 
Dayanmaz bu acıya ne vicdan ne yürek.
Adem’ler girdi sıra sıra derin bir ocağa, 
Daldılar kör karanlık bir kucağa, 
Uzandı kürekler yarınlara son kez umutla, 
Çıktı geldi ansızın ölüm kapkara bir bulutla.
Onun adı Soma beni evlatsız başsız koma, 
Sönmez bir ateş düştü ta ciğerime ocağıma, 
Bir tutam ekmek için ulaştık biz bu acı sona, 
İçtiler yiğitler şahadet şerbetini kana kana.
Mehmedim umutların ve hayallerin sıra sıraydı, 
Kalbin tertemiz, aydınlık, yüzün kömür karaydı,
Ellerinde emeğin desenli nasırları vardı, 
Senin için yaşamak ve yaşatmak bir sevdaydı.
Sıra sıra kondu mevtalar kazıldı toplu mezarlar, 
Düştüler toprağa kurumuş kapkara yapraklar, 
İndiler göklerden semaya kanatlı melekler, 
Müjdelediler Nebiler Nebisi sizi cennette bekler.
Sordular sahabeler Hz. Resulallah’a,
İnandık bırakalım mı her işi Yüce Mevla’ya, 
Söyledi Nebi ne gerekti o zaman dünyaya, 
Bağla sağlam kazığa sonra tevekkül Allah’a.
Ne gelir ki elden kader bu kader derken, 
Ölüm bize ulaştı daha çok gençken, 
Bağlanmadı sağlam kazığa işler vakit varken, 
Bitmemişti yarınlarım dünyada daha çok erken.
Ama olsun yine de düştüm vatan toprağına, 
Söylemişti Akif her şey feda vatan toprağına, 
Canı cananımı bütün varımı alsın da Hüda, 
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Bir maden ki kapkara kömür ve kürek, 
Ne değeri bilinmez ne büyük emek, 
Gerekir mi bir avuca bir can vermek, 
Dayanmaz bu acıya ne vicdan ne yürek.